2. آغاز سیستم نوسان آزاد

پس از توافق برتون وودز، توافقنامه اسمیتسونیان در دسامبر 1971 به وجود آمد که هر دو این توافقات از بسیاری جهات مشابه یکدیگر بودند؛ وجه تمایزی که در این بین وجود داشت عبارت بود از امکان نوسان بیشتر برای ارزها. ایالات متحده با تبدیل هر انس طلا به معادل 38 دلار ارزش دلار را با طلا متصل کرد و در نتیجه ارزش دلار را کاهش داد. بر اساس قرارداد اسمیتسونین، سایر ارزهای اصلی می‌توانستند 2.25 درصد در برابر دلار آمریکا نوسان داشته باشند و دلار آمریکا هم به طلا وابسته بود.

در سال 1972، اروپا تلاش کرد تا از وابستگی خود به دلار آمریکا دور شود. پس از آن بود که کشورهای آلمان غربی، فرانسه، ایتالیا، هلند، بلژیک و لوکزامبورگ توافقی را به اجماع رساندند که بر طبق این قرارداد تعدادی از ارزها ارزش یکسانی نسبت به یکدیگر داشته باشند اما در پاسخ به شرایط عرضه و تقاضا در بازار مبادلات، به طور مشترک نسبت به ارز دیگری حرکت کنند. هر دو قرارداد اشتباهاتی مانند توافق برتون وودز داشتند و در سال 1973 منحل شدند. شکست‌های ایجاد شده در پس توافقات ذکر شده منجر به روی آوردن بصورت رسمی به سیستم نوسان آزاد شد.

3. توافق نامه پلازا

در اوایل سال 1980، دلار آمریکا در برابر سایر ارزهای اصلی به شدت افزایش یافته بود. این امر برای صادرکنندگان یک اتفاق غیر قابل وفق پذیری بود و موجب شده بود حساب جاری ایالات متحده متعاقباً با کسری 3.5 درصدی تولید ناخالص داخلی مواجه شود. در پاسخ به رکود تورمی که در اوایل سال 1980 شروع شد، پل ولکر نرخ‌های بهره را افزایش داد که باعث افزایش ارزش دلار آمریکا به بهایی رقابت پذیر در صنعت ایالات متحده در بازارهای جهانی شد. در سال 1985 گروه پنج (G-5) متشکل از قدرتمندترین اقتصادهای جهان از جمله ایالات متحده، بریتانیا، فرانسه، آلمان غربی و ژاپن نمایندگانی را به جلسه‌ایی مخفیانه در هتل پلازا شهر نیویورک فرستادند. اخبار مربوط به این نشست به بیرون درز کرد و گروه پنج (G-5) را مجبور کرد که بیانیه‌ایی را در تشویق افزایش ارزش ارزهای غیر از دلار ارائه کند. این  توافق به توافق پلازا معروف و انتشار آن باعث سقوط شدید دلار شد.

طولی نکشید که معامله گران به پتانسیل سود در دنیای جدید تجارت ارز پی بردند. حتی با دخالت دولت، همچنان درجات شدیدی از نوسانات وجود داشت و هر جا نوسان وجود داشت، سود نیز وجود داشت. این موضوع کمی بیش از یک دهه پس از فروپاشی برتون وودز آشکار شد.

4. ظهور یورو

پس از جنگ جهانی دوم، اروپا معاهدات بسیاری را تنظیم کرد که برای نزدیک کردن کشورهای منطقه به یکدیگر طراحی شده بودند. اما هیچ کدام پربارتر از معاهده 1992 به نام معاهده ماستریخت، نامگذاری شده به نام شهری در هلند که کنفرانس مربوطه در آن برگزار شد، نبود. این معاهده اتحادیه اروپا (EU) را تأسیس کرد و منجر به ایجاد واحد پول یورو شد و در نتیجه مجموعه‌ایی منسجم را که شامل ابتکاراتی در زمینه سیاست خارجی و امنیت بود، گردآوری کرد. این معاهده چندین بار اصلاح شده است، اما شکل‌گیری یورو و راه یابی آن به بانک‌ها و کسب‌وکارهای اروپایی برجسته‌ترین مورد میباشد.

5. تجارت الکترونیکی

در دهه 90 میلادی به لطف ظهور پدیده‌ایی به نام اینترنت بازارهای ارز پیچیده‌تر و سریع‌تر از همیشه رشد کردند، زیرا پول و نحوه کارایی و استفاده مردم از آن در حال تغییر بود. فردی که تنها در خانه نشسته بود میتوانست با کلیک یک دکمه قیمت دقیقی را بیابد که در چند سال قبل استعلام آن به ارتشی از تاجران، دلالان و تماس تلفنی زیادی نیاز داشت. این پیشرفت‌ها در ارتباطات در زمانی اتفاق افتاد که تقسیم‌بندی‌های سابق جای خود را به نظام سرمایه ‌داری و تحقق ایده دهکده جهانی داد (سقوط دیوار برلین و اتحاد جماهیر شوروی). در خصوص بازار تبادل ارز نیز همه چیز تغییر کرد. ارزهایی که قبلاً در نظام‌های سیاسی توتالیتر قابل دسترسی نبودند، تبدیل به ارزهایی قابل معامله شدند. بازارهای نوظهور، مانند بازارهای آسیای جنوب شرقی، شکوفا شدند و توانستند از طریق جذب سرمایه مسیر صعودی را بپیمایند.