می‌توان گفت که در چند ماه گذشته، بخصوص با سپری شدن فصل سرما بازار انرژی در چرخه‌ای سینوسی گرفتار شده است و مدام قیمت‌های انرژی ما بین افزایش ترس از رکود و خوشبینی به رونق اقتصادی در حال نوسان است. در این میان تصمیمات گاه و بیگاه تولیدکنندگان انرژی بخصوص تولیدکنندگان نفت نیز چاشنی این نوسانات می‌شود.

هفته گذشته پس از اینکه وزیر نفت عربستان با اشاره به نزدیکی جلسه اوپک پلاس در ماه ژوئن، تلویحا تهدید به کاهش مجدد میزان تولید این کارتل نفتی کرد، قیمت‌های نفت به شدت افزایش یافت و از محدوده 70 دلار به محدوده 74.7 دلار رسید. اما در ادامه با توجه به اینکه سرمایه‌گذاران دلایل قانع کننده‌ای برای این تهدید نیافتند، بار دیگر نفت مسیر رفته را تماما برگشت. اما در صورتیکه عربستان تهدید خود را عملی کند و در جلسه ماه ژوئن مجددا میزان تولید خود را کاهش دهد، قیمت نفت می‌تواند موقتا افزایش پیدا کند.

از سوی دیگر  ترس از افزایش بیشتر نرخ بهره توسط فدرال رزرو و کندی رشد اقتصادی تا حد زیادی خوش بینی نسبت به افزایش سقف بدهی ایالات متحده را خنثی کرد. بازارها اکنون منتظر نشانه‌های تازه‌ای برای حرکت هستند که با سیگنال‌های اقتصادی بیشتری از چین شروع می‌شود که در روز چهارشنبه 31 می منتشر می‌شود. انتظار می‌رود داده‌های فعالیت تجاری در ماه می نشان دهد که آیا بازگشت اقتصادی در این کشور در طول ماه می، پس از یک رشته آمار ضعیف در ماه آوریل، کندتر شده است یا خیر.

همچنین تمرکز بر مجموعه‌ای از نتایج داده‌های اقتصادی ایالات متحده در این هفته است، به ویژه داده های حقوق و دستمزد غیرکشاورزی در ماه می که در روز جمعه منتشر می شود. هر گونه نشانه ای از انعطاف پذیری در بازار کار به فدرال رزرو انگیزه بیشتری برای افزایش نرخ بهره می دهد و می تواند نشانه های منفی به بازارهای نفت ارائه دهد.

علیرغم افزایش های اخیر، قیمت نفت همچنان در سال جاری بیش از 5 درصد کاهش پیدا می‌کند، در میان ترس مداوم مبنی بر اینکه بدتر شدن شرایط اقتصادی باعث کاهش تقاضا می‌شود. نفت مسیر خود را معکوس می کند زیرا عدم اطمینان اقتصادی خوش بینی معامله بدهی را جبران می کند.