ریسک خاص برای یک سرمایه‌گذار، خطری است که تنها از جانب یک شرکت خاص، صنعت خاص یا بخش خاص، او را تهدید می‌کند. این ریسک، متضاد با ریسک کلی بازار یا ریسک سیستماتیک است. ریسک خاص همچنین با نام‌های ریسک غیر سیستماتیک یا ریسک قابل پخش‌ شدن شناخته می‌شود.

درک ریسک خاص

زمانی که سرمایه‌گذار تصمیم می‌گیرد که آیا یک سهم یا هر دارایی دیگر را بخرد، بفروشد یا نگه دارد، ریسک احتمالی هر کدام را مد نظر قرار می‌دهد. این ریسک، عاملی است که می‌تواند این سرمایه‌گذاری را به پدیده‌ای ناخوشایند تبدیل کند.

ریسک‌های سیستماتیکی وجود دارند که به روی کل اقتصاد و اکثر صنایع و کمپانی‌های موجود در آن اثر می‌گذارند. اگر قیمت نفت به شدت افزایش پیدا کند، هزینه حمل و نقل کالا نیز افزایش پیدا می‌کند و از قدرت خرید خریداران می‌کاهد. این امر همچنین سبب می‌شود که کمپانی‌ها مجبور شوند دستمزد افراد را افزایش داده تا بتوانند هزینه‌های صرف شده برای سوخت را جبران کنند.

برخی از ریسک‌ها نیز وجود دارند که نه تمام صنایع را، بلکه شماری از آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهند. وقوع یک کولاک شدید، می‌تواند بسیاری از کسب‌وکارها را برای روزها فلج کند، اما در همین حین، شرکت‌هایی که تجهیزات برف‌شکن و گرمایشی می‌فروشند سود بسیاری کسب می‌کنند.

ریسک‌های خاص، معمولا مربوط به یک سهام، بخش یا یک صنعت می‌شوند. ممکن است دارویی که یک شرکت داروساز به تازگی ساخته است، توسط سازمان غذا و دارو (FDA) رد شود، یا حتی یکی از داروهای تولیدشده این شرکت از بازار حذف شود. این عوامل می‌توانند تاثیرات منفی در کارایی سالانه شرکت‌ها بگذارند.

ریسک خاص شرکت‌ها

دو عامل سبب به وجود آمدن ریسک خاص در شرکت‌ها می‌شوند:

• ریسک تجارتی: مشکلات خارجی یا داخلی می‌توانند سبب به وجود آمدن ریسک خاص شوند. ریسک داخلی به کارایی عملکردی شرکت مربوط می‌شود. اگر تیم مدیریت نتواند یک محصول جدید را پشتیبانی کند، شاهد ریسک داخلی هستیم، که سبب می‌شود شرکت نتواند رقابت کند. به عنوان مثال اگر سازمان غذا و دارو (FDA) عرضه یک محصول را ممنوع اعلام کند، این نمونه‌ای از ریسک خارجی است.
• ریسک مالی: این ریسک، مربوط به ساختار سرمایه‌ای یک شرکت می‌شود. یک شرکت نیاز دارد که بدهی معقولی داشته و همچنین سرمایه کافی برای رشد و برآمدن از تعهدات مالی خود داشته باشد. یک ساختار سرمایه‌ای ضعیف، می‌تواند سبب کسب درآمد و جریان سرمایه نامتوازن شود.

کاهش ریسک خاص از طریق ایجاد تنوع در پرتفوی

سرمایه‌گذاران می‌توانند با ایجاد تنوع در پرتفوی خود، ریسک خاص را کاهش دهند. اقتصاددانان، لارنس فیشر (Lawrence Fisher) و جیمز لوری (James H.Lorie) دریافتند که اگر در یک پرتفوی حدود ۳۰ سهم گوناگون وجود داشته باشد، ریسک خاص تا حد چشمگیری کاهش پیدا می‌کند. این سهم‌ها باید در بخش‌های گوناگون باشند، تا در زمانی که یک خبر یا یک واقعه به روی صنایع یک بخش تاثیر می‌گذارد، تنها بخش کوچکی از پرتفوی شما تحت تاثیر این واقعه قرار بگیرد.

به عنوان مثال، ممکن است یک پرتفوی حاوی سهم‌هایی از بخشهای خدمات درمانی، مواد اولیه، مالی، کالاهای صنعتی و فناوری باشد. ترکیب سهم‌هایی که در پرتفوی گردآوری می‌شوند باید به یکدیگر نامربوط باشند، تا ریسک خاص کاهش پیدا کند. این بدین معنی است که باید دارایی‌هایی انتخاب شوند، که معمولا در یک جهت حرکت نمی‌کنند. به عنوان مثال، اوراق قرضه همراه با سهام جابجا نمی‌شود.

سرمایه‌گذاران همچنین می‌توانند برای ایجاد تنوع در پرتفوی خود، از صندوق‌های قابل معامله (ETF) استفاده کنند. صندوق‌های قابل معامله می‌توانند برای دنبال کردن شاخص‌های مهم مانند شاخص S&P 500 مورد استفاده قرار گیرند. یا حتی می‌توان از این صندوق‌ها برای دنبال کردن صنایع، ارزها یا کلاس‌های دارایی خاص نیز بهره برد. به عنوان مثال، سرمایه‌گذاران می‌توانند با سرمایه‌گذاری به روی صندوقی که سهم‌ها را به صورت متعادل میان کلاس‌های دارایی و بخش‌های گوناگون پخش کرده است، ریسک خاص را کاهش دهند. از این صندوق‌ها می‌توان به صندوق iShares Core Moderate Allocation یا صندوق قابل معامله Invesco CEF Income Composite، اشاره کرد.

این بدین معنی است که اگر اخبار خاصی به روی یک کلاس دارایی یا یک بخش صنعتی تاثیر بگذارند، تنها بخشی از پرتفوی شما این تاثیر را می‌پذیرد. در این صورت باقی دارایی‌های شما در امان می‌مانند.